Wanneer ik mijn kids meeneem op een wandeling, zuchten ze onderweg wat af, niet omdat zij snel verveelde pubers zouden zijn (ik heb schatten van kinderen), maar omdat ik om de zoveel meter verwonderd blijf stilstaan. Verwonderd over de uitgepuurde vorm van een blaadje, de verbluffende kleurenpracht van een bloem, het speelse schaduwspel van de wiegende takken, de ragfijne structuur van een libellevleugel,...ik zit overal met mijn neus op of tussen. Ik kijk niet alleen, ik voel, ik ruik, ik leef. Ik leef op. Ik leef als een kind, die enkele momenten waarop de wereld alleen om die kleine dingen draait. Die kleine dingen die ons geluk zouden moeten en kunnen bepalen, maar helaas zo vaak niet meer worden gezien. Maar ik ga niet prediken of moraliseren. Ieder doet wat hij wil. Ik ook. Dus ik ruik, ik voel, ik zie, ik dans, ik huil, ik schrijf melige teksten,...ik adem die schattenwereld in. Ik verwonder, ik bewonder. En ik fotografeer.
Wandeling op 12/08/2018. Hazewinkel, Heindonk
 |
Ik herinner me dat ik vroeger als kind veel plezier beleefde aan deze planten. Als je zachtjes op de zaaddoosjes drukt, springen ze namelijk open. Een kinderhand is gauw gevuld ;-)
|
 |
| rode, schuchtere libelle |
 |
Wanneer je een trosje vlierbessen wil fotograferen en je lens niet wil scherpstellen, krijg je dit.
|
 |
fluitekruid
|
 |
de '1000 meter', halfweg
|
 |
En toen kwam ik een olifant tegen, geen roze.
|
 |
schoonheid in de goot
|
 |
| en dan één van de mooiste creaties van moeder natuur, -maar zeer moeilijk vast te leggen op foto-, mijn dochter, samen met mijn zoon, mijn grootste wonderen waarover ik me blijf verwonderen. Die ik nog lang hoop te mogen ruiken, voelen, zien, proeven,...en bewonderen. ♥︎ |
Reacties
Een reactie posten